معاونت بهداشت

فرارسیدن « هفته وحدت » 

و خجسته سالروز میلاد باسعادت رحمة للعالمین، پیامبر گرامی اسلام،حضرت خاتم الأنبیاء، محمد مصطفی ( صلی الله علیه و آله و سلم )

و فرزند عزیزشان؛ حضرت امام جعفر صادق ( علیه السلام ) مبارک باد 

 ز یک مشرق نمایان شد، دو خورشید جهان آرا.      که رخت نور پوشاندند بر تن، آسمان ها را. 
دو مرآت جمال حق، دو دریای کمال حق             دو نور لایزال حق، دو شمع جمع محفل ها. 
دو وجه الله ربانی، دو سر الله سبحانی             دو رخسار سماواتی، دو انسان خدا سیما. 
دو عیسی دم، دو موسی ید، دو حسن خالق سرمد       بکی صادق، یکی احمد، یکی عالی، یکی اعلا. 
یکی بنیانگر مکتب، یکی آرنده مذهب،             یکی انوار را مشعل، یکی اسرار را گویا. 
یکی از مکه انوار رخش تابید در عالم             یکی شد در مدینه آفتاب طلعتش پیدا. 
یکی نور نبوت را به دل ها تافت تا محشر             یکی نور ولایت را ز نو کرد از دمش احیاء. 
مرا دین نبی، مهر علی و مذهب جعفر                  سه مشعل بوده و باشد، چه در دنیا چه در عقبی. 
در دیگر زنم غیر از در آل علی هرگز،              ره دیگر روم غیر از ره این خاندان، حاشا.

==================================

السّلام علیْک یا اباالْقاسم یا رسول اللّه یا امام الرّحْمة 
یا سیّدنا و موْلینا انّا توجّهْنا و اسْتشْفعْنا و توسّلْنا بک الى اللّه و قدّمْناک بیْن یدىْ حاجاتنا 
یا وجیهاً عنْد اللّه اشْفعْ لنا عنْد اللّه.

پیامبر گرامی اسلام؛ حضرت خاتم الانبیاء؛ محمد بن عبدالله ( صلی الله علیه و آله و سلم )، در روز جمعه 17 ربیع الاول سال عام الفیل ( یعنی همان سالى است که ابرهه، با چندین هزار مرد جنگى از یمن به مکه یورش آورد تا خانه خدا؛ کعبه را ویران و همگان را به مذهب مسیحیت وادار سازد، اما او و سپاهیانش در مکه با تهاجم پرندگانى به نام ابابیل مواجه شده، به هلاکت رسیدند و به اهداف شوم خویش نایل نیامدند و چون آنان سوار بر فیل بودند، آن سال به سال فیل و عام الفیل معروف گشت. ) برابر با 25 آوریل 570 میلادی در شهر مکه معظمه ( در سرزمین حجاز و عربستان سعودى کنونى ) چشم به جهان گشودند.

بیشتر علماى اهل سنّت نیز تولد آن حضرت را روز دوشنبه 12 ربیع الاول سال عام الفیل دانسته اند که از 12 تا 17 ربیع الاول به عنوان « هفته وحدت » نامگذاری شده است.

آمنه، دختر وهب، مادر حضرت محمد (ص) پیش از نامگذارى فرزندش توسط عبدالمطلب به « محمّد »، وى را « احمد » نامیده بود.

حضرت محمد بن عبد الله (ص) در تورات و برخى کتب آسمانى نیز « احمد » نامیده شده است.

ایشان، آخرین پیامبر الهى، بنیانگذار حکومت اسلامى و نخستین معصوم در دین مبین اسلام هستند.

پدر بزرگوار آن حضرت (ع)؛ عبدالله بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف، و مادر ایشان؛ آمنه بنت وهب بن عبد مناف است که بانویى جلیل القدر و در طهارت و تقوا در میان بانوان قریشى، کم‏نظیر و سرآمد همگان بود.

کنیه پیامبر گرامی اسلام (ص)؛ ابوالقاسم و ابوابراهیم، و القاب آن حضرت؛ رسول اللّه، نبى اللّه، مصطفى، محمود، امین، امّى، خاتم، مزّمل، مدّثر، نذیر، بشیر، مبین، کریم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذکّر، یس، طه‏ و ... می باشد.

پدر حضرت محمد (ص)؛ عبدالله، دو ماه ( و به روایتى هفت ماه ) پیش از تولد آن حضرت، در بازگشت از شام در شهر یثرب ( مدینه ) چشم از جهان فروبست و به دیدار کودکش ( محمد ) نایل نشد.

آن حضرت (ص)، مادرش ( آمنه ) را هم در سن 6 سالگی و در برگشت از مدینه به مکه از دست داد.

دوران نوجوانی و جوانی برای محمد (ص)، دورانی همراه با پاکی، راستی و درستی، تفکر و وقار و شرافتمندی و جلال و بی مانندی در امانتداری بود. صدق لهجه، راستی کردار، ملایمت و صبر و حوصله در تمام حرکاتش ظاهر و آشکار بود. پاکی و پاکیزگی ایشان از آلودگی ها و بدی ها در عربستان آن روزگار که مرکز بت پرستی و دارای محیطی فاسد بود، و آراستگی شان به نیکی ها و فضایل به حدی  موجب شگفتی و جلب اعتماد همگان شده بود که به " محمد امین " ( یعنی درست کار و امانتدار ) مشهور گردید.

وی در سن 25 سالگی با حضرت خدیجه ( زنی 40 ساله ) از ثروتمندان شهر مکه ازدواج کرد.

حضرت محمد (ص) در 27 رجب سال چهلم عام الفیل و در سن 40 سالگی، به مقام نبوت مبعوث گشت و تا 28 صفر سال یازدهم هجرى، که رحلت فرمود، به مدت 23 سال عهده دار امر رسالت و نبوت بودند.

آن حضرت (ص)، 13 سال در مکه مردم را به اسلام دعوت نمود و در این مدت، سختی های بسیاری در راه دین خدا به جان خود و نزدیک ترین کسانش خرید. پس از آن ( در اول ربیع الأول سال سیزدهم بعثت ) به مدینه هجرت و در آن جا، حکومتی اسلامی تأسیس فرمود و در مدت 10 سال که در شهر مدینه بود، آزادانه دین مبین اسلام را تبلیغ کرد و همواره با دشمنان و سرکشان، در جنگ های مختلف به مبارزه پرداخت.

پس از این 10 سال، همه جزیرة العرب مسلمان شدند و شیفتگی عجیبی به قرآن و شخصیت رسول مکرم اسلام (ص) پیدا کردند. دیری نپایید که در یازدهمین سال هجرت، پیامبر خدا (ص) در حالی که 63 سال از عمر نورانی شان می گذشت، در روز دوشنبه 28 صفرالمظفر سال 11 هجری، بر اثر زهرى که زنى یهودى به نام زینب، در جریان نبرد خیبر به آن حضرت خورانیده بود، در شهر مدینه رحلت فرموده و جامعه اسلامی را که سراسر نشاط و روح ایمان بود، در سوگ خود فرو بردند.

معروف است که پیامبر اسلام (ص) در بیمارى وفاتشان می فرمودند: " این بیمارى، از آثار غذاى مسمومى است که آن زن یهودى پس از فتح خیبر براى من آورده بود. "

پیکر مطهر آن حضرت (ص) در مدینه منوره و مشرفه، در همان خانه‏اى ( در جوار مسجد النبی (ص) ) که وفات یافته بودند، به خاک سپرده شد و هم اکنون در مسجد النبى (ص) واقع شده است.

==================================

السّلام علیْک یا ابا عبْد اللّه یا جعْفر بْن محمّدٍ ایّها الصّادق یا بْن رسول اللّه 
یا حجّة اللّه على خلْقه یا سیّدنا و موْلینا انّا توجّهْنا و اسْتشْفعْنا و توسّلْنا بک الى اللّه 
و قدّمْناک بیْن یدىْ حاجاتنا یا وجیهاً عنْد اللّه اشْفعْ لنا عنْد اللّه.

 حضرت‌ امام‌ جعفر صادق‌ (علیه‌ السلام)، ششمین امام شیعیان جهان، در روز جمعه یا دوشنبه 17 ربیع‌ الاول‌ سال‌ 83 هجرى‌ قمری، در مدینه چشم‌ به‌ جهان‌ گشودند.

پدر ارجمندشان؛ امام پنجم شیعیان، حضرت امام محمدباقر (ع)، و مادر گرامیشان؛‌ ام‌ فروه است.

کنیه‌ آن‌ حضرت‌ (ع)، « ابو عبدالله » و لقب مبارکشان «‌ صادق » می باشد.

حضرت‌ امام جعفر صادق‌ (ع) تا سن 12 سالگى‌، معاصر جد گرامیشان‌ حضرت‌ امام سجاد (ع) بودند و مسلماً تربیت اولیه‌ ایشان، تحت‌ نظر آن‌ بزرگوار (ع) و با خوشه چینى‌ از خرمن‌ دانش‌ و معرفت بی پایانشان صورت‌ گرفته‌ است.

امام صادق‌ (ع)، پس‌ از شهادت‌ امام‌ چهارم (ع)، به‌ مدت‌ 19 سال‌ نیز در خدمت‌ پدر بزرگوارشان؛‌ امام‌ محمد باقر (ع) زندگى‌ کرده و بنابراین،‌ 31 سال‌ از عمر شریف خود را در خدمت‌ جد و پدر بزرگوارشان، که‌ هر دو حجت‌ خدا بوده و از مبدأ فیض‌ الهی، کسب‌ نور مى فرمودند، طی نمودند که ‌بهره مندى‌ از محضر این 2 بزرگوار، موجب‌ شد با استعداد ذاتى‌ و شم‌ علمى‌ و ذکاوت‌ بسیار، به‌ حد کمال‌ علم‌ و ادب‌ رسیده و در عصر خود، بزرگترین‌ قهرمان‌ علم‌ و دانش‌ گردند.

حضرت امام جعفر صادق (ع)، از سن 31 سالگی، و پس‌ از شهادت پدر بزرگوارشان،‌ به مدت 34 سال ( تا پایان عمر مبارک ) عهده دار مقام امامت شدند که در این دوران، « مکتب‌ جعفری » را پایه ریزى‌، و موجب‌ بازسازى‌ و زنده‌ نگهداشتن‌ شریعت‌ ناب محمدى‌ (ص‌) گردیدند.

عصر امام‌ صادق‌ (ع) یکى‌ از طوفانى ترین‌ ادوار تاریخ‌ اسلام‌ است‌ که‌ از علاوه بر اغتشاش ها و انقلاب هاى‌ پیاپى‌ گروههاى‌ مختلف و دوره‌ انتقال‌ حکومت‌ هزار ماهه‌ بنى‌ امیه‌ به‌ بنى‌ عباس، عصر برخورد مکتب ها و ایدئولوژی ها، و عصر تضاد افکار فلسفى‌ و کلامى‌ مختلف‌ بود که‌ از ارتباط ملت هاى‌ اسلام‌ با مردم‌ کشورهاى‌ فتح‌ شده‌ و نیز روابط مراکز اسلامى‌ با دنیاى‌ خارج به‌ وجود آمده‌ و در مسلمانان‌ نیز شور و هیجانى‌ براى‌ فهمیدن‌ و پژوهش‌ پدید آورده‌ بود.

امام‌ صادق‌ (ع) در چنین‌ شرایط دشوارى، به عنوان مبارزى‌ نستوه‌ و خستگى‌ناپذیر و بنیادى‌ در میدان‌ فکر و عمل‌، کارى‌ را که‌ امام‌ حسین‌ (ع) به‌ صورت‌ قیام‌ خونین‌ انجام‌ دادند، در لباس‌ تدریس‌ و تأسیس‌ مکتب‌ و انسان‌ سازى‌ انجام‌ داد و به‌ احیاء و بازسازى‌ معارف‌ اسلامى‌ پرداخت‌ و مکتب‌ علمى‌ عظیمى‌ را به‌ وجود آورد که‌ محصول‌ آن، تربیت چهار هزار شاگرد متخصص‌ ( همانند هشام ، محمد بن‌ مسلم، جابر بن‌ حیان‌‌ و ... ) در رشته هاى‌ گوناگون‌ علوم‌ بود که‌ در سراسر کشور پهناور اسلامى‌ آن‌ روز پخش‌ شدند.

تأسیس‌ چنین‌ مکتب‌ فکرى‌ و نوسازى‌ و احیاى‌ تعلیمات‌ اسلامى، سبب‌ شد که‌ امام‌ صادق‌ (ع‌) به‌ عنوان‌ رئیس‌ مذهب‌ جعفرى‌ ( تشیع‌ ) مشهور گردند.

حضرت‌ امام جعفر صادق‌ (ع)، سرانجام در سن 65 سالگی، بر اثر توطئه هاى‌ منصور عباسى ( منصور دوانیقی )،‌ در 25 شوال المکرم سال‌ 148 هجرى قمری مسموم‌ و به شهادت رسید و پیکر مطهرشان، در قبرستان‌ بقیع‌ در مدینه‌ مدفون‌ شد.

حضرت‌ امام‌ جعفر صادق‌ (ع)، دارای 10 فرزند ( هفت‌ پسر و سه‌ دختر ) بودند.