معاونت بهداشت

فرارسیدن « هفته وحدت » 

و خجسته سالروز میلاد باسعادت رحمة للعالمین، پیامبر گرامی اسلام،حضرت خاتم الأنبیاء، محمد مصطفی ( صلی الله علیه و آله و سلم )

و فرزند عزیزشان؛ حضرت امام جعفر صادق ( علیه السلام ) مبارک باد 

 ز یک مشرق نمایان شد، دو خورشید جهان آرا.      که رخت نور پوشاندند بر تن، آسمان ها را. 
دو مرآت جمال حق، دو دریای کمال حق             دو نور لایزال حق، دو شمع جمع محفل ها. 
دو وجه الله ربانی، دو سر الله سبحانی             دو رخسار سماواتی، دو انسان خدا سیما. 
دو عیسی دم، دو موسی ید، دو حسن خالق سرمد       بکی صادق، یکی احمد، یکی عالی، یکی اعلا. 
یکی بنیانگر مکتب، یکی آرنده مذهب،             یکی انوار را مشعل، یکی اسرار را گویا. 
یکی از مکه انوار رخش تابید در عالم             یکی شد در مدینه آفتاب طلعتش پیدا. 
یکی نور نبوت را به دل ها تافت تا محشر             یکی نور ولایت را ز نو کرد از دمش احیاء. 
مرا دین نبی، مهر علی و مذهب جعفر                  سه مشعل بوده و باشد، چه در دنیا چه در عقبی. 
در دیگر زنم غیر از در آل علی هرگز،              ره دیگر روم غیر از ره این خاندان، حاشا.

==================================

السّلام عليْك يا اباالْقاسم يا رسول اللّه يا امام الرّحْمة 
يا سيّدنا و موْلينا انّا توجّهْنا و اسْتشْفعْنا و توسّلْنا بك الى اللّه و قدّمْناك بيْن يدىْ حاجاتنا 
يا وجيهاً عنْد اللّه اشْفعْ لنا عنْد اللّه.

پیامبر گرامی اسلام؛ حضرت خاتم الانبیاء؛ محمد بن عبدالله ( صلی الله علیه و آله و سلم )، در روز جمعه 17 ربيع الاول سال عام الفیل ( یعنی همان سالى است كه ابرهه، با چندین هزار مرد جنگى از یمن به مكه یورش آورد تا خانه خدا؛ كعبه را ویران و همگان را به مذهب مسیحیت وادار سازد، اما او و سپاهیانش در مكه با تهاجم پرندگانى به نام ابابیل مواجه شده، به هلاكت رسیدند و به اهداف شوم خویش نایل نیامدند و چون آنان سوار بر فیل بودند، آن سال به سال فیل و عام الفیل معروف گشت. ) برابر با 25 آوريل 570 ميلادی در شهر مکه معظمه ( در سرزمین حجاز و عربستان سعودى كنونى ) چشم به جهان گشودند.

بیشتر علماى اهل سنّت نیز تولد آن حضرت را روز دوشنبه 12 ربیع الاول سال عام الفیل دانسته اند که از 12 تا 17 ربیع الاول به عنوان « هفته وحدت » نامگذاری شده است.

آمنه، دختر وهب، مادر حضرت محمد (ص) پیش از نامگذارى فرزندش توسط عبدالمطلب به « محمّد »، وى را « احمد » نامیده بود.

حضرت محمد بن عبد الله (ص) در تورات و برخى كتب آسمانى نیز « احمد » نامیده شده است.

ایشان، آخرین پیامبر الهى، بنیانگذار حكومت اسلامى و نخستین معصوم در دین مبین اسلام هستند.

پدر بزرگوار آن حضرت (ع)؛ عبدالله بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف، و مادر ایشان؛ آمنه بنت وهب بن عبد مناف است که بانویى جلیل القدر و در طهارت و تقوا در میان بانوان قریشى، كم‏نظیر و سرآمد همگان بود.

كنیه پیامبر گرامی اسلام (ص)؛ ابوالقاسم و ابوابراهیم، و القاب آن حضرت؛ رسول اللّه، نبى اللّه، مصطفى، محمود، امین، امّى، خاتم، مزّمل، مدّثر، نذیر، بشیر، مبین، كریم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذكّر، یس، طه‏ و ... می باشد.

پدر حضرت محمد (ص)؛ عبدالله، دو ماه ( و به روایتى هفت ماه ) پیش از تولد آن حضرت، در بازگشت از شام در شهر يثرب ( مدينه ) چشم از جهان فروبست و به ديدار کودکش ( محمد ) نايل نشد.

آن حضرت (ص)، مادرش ( آمنه ) را هم در سن 6 سالگی و در برگشت از مدینه به مکه از دست داد.

دوران نوجوانی و جوانی برای محمد (ص)، دورانی همراه با پاکی، راستی و درستی، تفکر و وقار و شرافتمندی و جلال و بی مانندی در امانتداری بود. صدق لهجه، راستی کردار، ملايمت و صبر و حوصله در تمام حرکاتش ظاهر و آشکار بود. پاکی و پاکیزگی ایشان از آلودگي ها و بدی ها در عربستان آن روزگار که مرکز بت پرستی و دارای محیطی فاسد بود، و آراستگی شان به نیکی ها و فضایل به حدی  موجب شگفتی و جلب اعتماد همگان شده بود که به " محمد امين " ( يعنی درست کار و امانتدار ) مشهور گرديد.

وی در سن 25 سالگی با حضرت خدیجه ( زنی 40 ساله ) از ثروتمندان شهر مکه ازدواج کرد.

حضرت محمد (ص) در 27 رجب سال چهلم عام الفیل و در سن 40 سالگی، به مقام نبوت مبعوث گشت و تا 28 صفر سال یازدهم هجرى، كه رحلت فرمود، به مدت 23 سال عهده دار امر رسالت و نبوت بودند.

آن حضرت (ص)، 13 سال در مکه مردم را به اسلام دعوت نمود و در این مدت، سختی های بسیاری در راه دین خدا به جان خود و نزدیک ترین کسانش خرید. پس از آن ( در اول ربیع الأول سال سيزدهم بعثت ) به مدینه هجرت و در آن جا، حکومتی اسلامی تأسیس فرمود و در مدت 10 سال که در شهر مدینه بود، آزادانه دین مبین اسلام را تبلیغ کرد و همواره با دشمنان و سرکشان، در جنگ های مختلف به مبارزه پرداخت.

پس از این 10 سال، همه جزیرة العرب مسلمان شدند و شیفتگی عجیبی به قرآن و شخصیت رسول مکرم اسلام (ص) پیدا کردند. دیری نپایید که در یازدهمین سال هجرت، پیامبر خدا (ص) در حالی که 63 سال از عمر نورانی شان می گذشت، در روز دوشنبه 28 صفرالمظفر سال 11 هجری، بر اثر زهرى كه زنى یهودى به نام زینب، در جریان نبرد خیبر به آن حضرت خورانیده بود، در شهر مدینه رحلت فرموده و جامعه اسلامی را که سراسر نشاط و روح ایمان بود، در سوگ خود فرو بردند.

معروف است كه پیامبر اسلام (ص) در بیمارى وفاتشان می فرمودند: " این بیمارى، از آثار غذاى مسمومى است كه آن زن یهودى پس از فتح خیبر براى من آورده بود. "

پیکر مطهر آن حضرت (ص) در مدینه منوره و مشرفه، در همان خانه‏اى ( در جوار مسجد النبی (ص) ) که وفات یافته بودند، به خاک سپرده شد و هم اكنون در مسجد النبى (ص) واقع شده است.

==================================

السّلام عليْك يا ابا عبْد اللّه يا جعْفر بْن محمّدٍ ايّها الصّادق يا بْن رسول اللّه 
يا حجّة اللّه على خلْقه يا سيّدنا و موْلينا انّا توجّهْنا و اسْتشْفعْنا و توسّلْنا بك الى اللّه 
و قدّمْناك بيْن يدىْ حاجاتنا يا وجيهاً عنْد اللّه اشْفعْ لنا عنْد اللّه.

 حضرت‌ امام‌ جعفر صادق‌ (عليه‌ السلام)، ششمین امام شیعیان جهان، در روز جمعه یا دوشنبه 17 ربيع‌ الاول‌ سال‌ 83 هجرى‌ قمری، در مدینه چشم‌ به‌ جهان‌ گشودند.

پدر ارجمندشان؛ امام پنجم شیعیان، حضرت امام محمدباقر (ع)، و مادر گرامیشان؛‌ ام‌ فروه است.

كنيه‌ آن‌ حضرت‌ (ع)، « ابو عبدالله » و لقب مبارکشان «‌ صادق » می باشد.

حضرت‌ امام جعفر صادق‌ (ع) تا سن 12 سالگى‌، معاصر جد گراميشان‌ حضرت‌ امام سجاد (ع) بودند و مسلماً تربيت اوليه‌ ایشان، تحت‌ نظر آن‌ بزرگوار (ع) و با خوشه چينى‌ از خرمن‌ دانش‌ و معرفت بی پایانشان صورت‌ گرفته‌ است.

امام صادق‌ (ع)، پس‌ از شهادت‌ امام‌ چهارم (ع)، به‌ مدت‌ 19 سال‌ نيز در خدمت‌ پدر بزرگوارشان؛‌ امام‌ محمد باقر (ع) زندگى‌ كرده و بنابراین،‌ 31 سال‌ از عمر شریف خود را در خدمت‌ جد و پدر بزرگوارشان، كه‌ هر دو حجت‌ خدا بوده و از مبدأ فيض‌ الهی، كسب‌ نور مى فرمودند، طی نمودند که ‌بهره مندى‌ از محضر این 2 بزرگوار، موجب‌ شد با استعداد ذاتى‌ و شم‌ علمى‌ و ذكاوت‌ بسيار، به‌ حد كمال‌ علم‌ و ادب‌ رسيده و در عصر خود، بزرگترين‌ قهرمان‌ علم‌ و دانش‌ گردند.

حضرت امام جعفر صادق (ع)، از سن 31 سالگی، و پس‌ از شهادت پدر بزرگوارشان،‌ به مدت 34 سال ( تا پایان عمر مبارک ) عهده دار مقام امامت شدند که در این دوران، « مكتب‌ جعفری » را پايه ريزى‌، و موجب‌ بازسازى‌ و زنده‌ نگهداشتن‌ شريعت‌ ناب محمدى‌ (ص‌) گرديدند.

عصر امام‌ صادق‌ (ع) يكى‌ از طوفانى ترين‌ ادوار تاريخ‌ اسلام‌ است‌ كه‌ از علاوه بر اغتشاش ها و انقلاب هاى‌ پياپى‌ گروههاى‌ مختلف و دوره‌ انتقال‌ حكومت‌ هزار ماهه‌ بنى‌ اميه‌ به‌ بنى‌ عباس، عصر برخورد مكتب ها و ايدئولوژي ها، و عصر تضاد افكار فلسفى‌ و كلامى‌ مختلف‌ بود كه‌ از ارتباط ملت هاى‌ اسلام‌ با مردم‌ كشورهاى‌ فتح‌ شده‌ و نيز روابط مراكز اسلامى‌ با دنياى‌ خارج به‌ وجود آمده‌ و در مسلمانان‌ نيز شور و هيجانى‌ براى‌ فهميدن‌ و پژوهش‌ پديد آورده‌ بود.

امام‌ صادق‌ (ع) در چنين‌ شرايط دشوارى، به عنوان مبارزى‌ نستوه‌ و خستگى‌ناپذير و بنيادى‌ در ميدان‌ فكر و عمل‌، كارى‌ را كه‌ امام‌ حسين‌ (ع) به‌ صورت‌ قيام‌ خونين‌ انجام‌ دادند، در لباس‌ تدريس‌ و تأسيس‌ مكتب‌ و انسان‌ سازى‌ انجام‌ داد و به‌ احياء و بازسازى‌ معارف‌ اسلامى‌ پرداخت‌ و مكتب‌ علمى‌ عظيمى‌ را به‌ وجود آورد كه‌ محصول‌ آن، تربیت چهار هزار شاگرد متخصص‌ ( همانند هشام ، محمد بن‌ مسلم، جابر بن‌ حيان‌‌ و ... ) در رشته هاى‌ گوناگون‌ علوم‌ بود که‌ در سراسر كشور پهناور اسلامى‌ آن‌ روز پخش‌ شدند.

تأسيس‌ چنين‌ مكتب‌ فكرى‌ و نوسازى‌ و احياى‌ تعليمات‌ اسلامى، سبب‌ شد كه‌ امام‌ صادق‌ (ع‌) به‌ عنوان‌ رئيس‌ مذهب‌ جعفرى‌ ( تشيع‌ ) مشهور گردند.

حضرت‌ امام جعفر صادق‌ (ع)، سرانجام در سن 65 سالگی، بر اثر توطئه هاى‌ منصور عباسى ( منصور دوانیقی )،‌ در 25 شوال المکرم سال‌ 148 هجرى قمری مسموم‌ و به شهادت رسید و پیکر مطهرشان، در قبرستان‌ بقيع‌ در مدينه‌ مدفون‌ شد.

حضرت‌ امام‌ جعفر صادق‌ (ع)، دارای 10 فرزند ( هفت‌ پسر و سه‌ دختر ) بودند.