معاونت بهداشت

آسيبهاي ناشي از حوادث از علل اصلي معلوليت،  ناهنجاريهاي دائمي و مرگ در کودکان است. هر سال تعداد زيادي از کودکان، حوادثي را تجربه مي کنند. يكي از علل عمده بروز حوادث درکودکان،  ناتواني آنها در شناخت اصول ايمني و پيشگيري از آسيب ها است. مكانهايي در خانه و خارج از آن وجود دارد که عليرغم اينكه به چشم نمي آيد، بالقوه برای کودک آسيب زا است.
در سراسر جهان کودکان به علت آسيب هاي غيرعمدي دچار مرگ، جراحت، ناتواني ها وکم تواني هاي جسمي مي شوند. کودکان در معرض خطر آسيب، بسته به سن، جنس، نژاد و وضعيت اجتماعی و اقتصادیشان ويژگي هاي متفاوت دارند.

ويژگي هاي فيزيكي  کودکان آنها را بيشتر در معرض خطر آسيب قرار مي دهد و يا آسيب بيشتري به آنها وارد مي کند. پوست کودکان در مقابل دماهاي پايين تر، عميق تر و سريع تر مي سوزد. نسبت سطح بدن به حجم آن در کودکان بيشتر است، بنابراين نه تنها اندازه سوختگي آنها نسبت به بزرگترها بيشتر مي شود، بلكه کاهش مايع ميان بافتي نيز در ناحيه سوخته شديدتر است.

کودکان کمتر از بزرگسالان به چشم مي آيند، ديدن وسايل نقليه براي آنها قدري مشكل است و نمي توانند سرعت نزديک شدن ماشين ها و فاصله آنها را از روي صداي موتور پيش بيني کنند، بنابراين بيشتر در معرض خطر تصادفات جاده اي هستند.

دوران هاي مختلف رشد وتكامل کودک مي تواند با نوع آسيب هايي که براي آنها رخ ميدهد ارتباط داشته باشد. سن کودک، مرحله رشد و تكامل او، نحوه تماس و ارتباط او با جهان اطرافش و نوع فعاليت هاي اوهمگي با آسيب هاي کودکان مرتبط هستند.

عوامل اقتصادي نظير درآمد خانواده، عوامل اجتماعي مانند آموزش مادران، فاکتورهاي مربوط به ساختار خانواده از قبيل سن مادر، تعداد اعضاي خانواده، تعداد بچه ها، جدايي والدين و فاکتورهاي مربوط به وضعيت منزل از قبيل نوع مالكيت خانه و سطح ازدحام در محل سكونت و کليه مسايل مربوط به محله و همسايگان در آسيب پذيري کودکان مؤثرند.

آسيبهاي ناشي از حوادث ترافيكي علت بسياري از مرگ و ميرها و معلوليت هاي کودکان است. کودکان به روش هاي مختلفي دچار حوادث ترافيكي مي شوند، آنها ممكن است عابر پياده، دوچرخه سوار،  موتورسيكلت سوار، ترک نشين موتور سيكلت سوار، سرنشين اتومبيل،  مسافر وسيله نقليه عمومي باشند يا در نزديكي جاده ها زندگي کنند، در کف جاده ها بازي کنند و ياحتي در کنار جاده ها کار کنند. آسيب هاي ناشي از وسايل نقليه ممكن است، زماني ايجاد شود که کودکان درون خودرو هستند و خودرو ناگهان ترمز مي کند و با ساير وسايل نقليه تصادف مي کند.  گاهي نيز آسيب بر اثر تصادف خودرو با کودکان عابر پياده و يا کودکان دوچرخه سوار ايجاد مي شود.

معمولاً کودکان تا 9سالگي در هنگام عبور با خودرو و يا به عنوان عابر پياده همراه والدين خود هستند،  اما کودکان بزرگتر تمايل به عبور تنها از خيابان به عنوان عابر پياده، دوچرخه سوار، موتورسوار و سپس راننده ماشين دارند. نسبت هاي بالاي حوادث ترافيكي بين کودکان 10ساله و بيشتر، نتيجه افزايش آزادي و همچنين افزايش تمايل آنها به انجام رفتارهاي پر خطر است.
نگرش کودکان در مورد رانندگي و نيز استفاده ايمن از جاده ها در 11سالگي شكل مي گيرد. از همان سنين کودکي،  پسران بيشتر از دختران دچار تصادفات جاده اي مي شوند.

حوادث ترافيكي کودکان هزينه هاي مستقيم و غيرمستقيم فراواني را بر اقتصاد ملي کشورها و قربانيان حادثه تحميل مي کند که شامل: هزينه معلوليت هاي دائمي، هزينه محروميت از فرصت هاي آموزشي،  هزينه مراقبت هاي بهداشتي، هزينه هاي قانوني،  هزينه تعمير وسايل نقليه و هزينه غيبت از کار است. به اين هزينه ها بايد هزينه هاي اقتصادي طولاني مدت مرگ زود هنگام، توانبخشي، ازدست  رفتن سال هاي زندگي توأم با سلامتي کودکان و ناتواني براي کار را نيز افزود.